De zusjes Kriegel gaan naar de middelbare school. Lien, Sien en Fien vinden het geweldig, want nu hebben ze een heleboel nieuwe slachtoffers: verschillende leerkrachten en allemaal andere kinderen om te pesten. Ze laten zich daar dadelijk kennen, maar als ze zich niet gedragen moeten ze naar opvangtehuis ‘de Strohalm’. Al snel merken ze dat ze niet de enige pesterige pubers zijn. Er komt een schoolbal masqué met een vrij podium en de Kriegels treden op met een band van enkele ouderejaars en hebben veel succes. Lien, die verliefd is op de knappe Sid, een laatstejaars, wordt echter ontvoerd. Satan zit de meiden op de hielen, maar oma Diana weet hen maar weer eens te redden. Het boek beslaat slechts negen dagen aan het begin van het nieuwe schooljaar –elk onderverdeeld in een aantal korte hoofdstukjes- en er gebeurt wel erg veel in deze korte tijdspanne. De negatieve instelling overweegt, zowel in het taalgebruik –boordevol adjectieven en dan vooral superlatieven- als in het gedrag van de meiden. Er komt veel gescheld aan te pas en ze geven een allesbehalve goed voorbeeld. De portefeuille pikken van klasgenoten lijkt de normaalste zaak van de wereld, net zoals een brommer stelen, in de winkel allerlei voedingswaren opeten, spijbelen, en dergelijke meer. Nergens wordt vermeld dat dit gewoon niet kan. Verder hangt het verhaal van de clichés en toevalligheden aan elkaar, wat het geheel nogal onrealistisch doet overkomen (b.v. een oude fabriek die vrij toegankelijk is en toevallig ligt er vuurwerk). Het boek is voorzien van een cd, getiteld 'Allereerste ongecensureerde garagetakes' met een vijftal liedjes van de Kriegels en een heleboel gebabbel ertussen, hoogstwaarschijnlijk grappig bedoeld, maar je luistert er zeker geen twee keer naar.